Deze week zijn we allemaal in de ban van het songfestival, de een wat meer dan de ander. De Common Linnets brengen nogal wat teweeg in het land. Heeft dat iets te maken met aandelen voor werknemers?
Door Pascale Nieuwland-Jansen
De eerste keer dat ik Ilse de Lange zag optreden is al heel wat jaartjes geleden. Als 15-jarige in Twente ging je op dansles, dus ik ook. Tijdens een van de feesten van de dansschool zag ik Ilse de Lange voor het eerst. Zij was toen een twaalfjarige die in een rood-witte cowboy-outfit countryliedjes zong. Niemand kon vermoeden dat dit kleine meisje een groot artiest in Nederland zou worden. Maar het fanatisme en doorzettingsvermogen zaten er al duidelijk goed in.
Succes met anders
Daarna heb ik Ilse de Lange altijd wel wat gevolgd. Ik moet zeggen dat ik wel een beetje fan ben en wel hou van het genre country/pop. Zo volg ik nu ook het songfestival en dan natuurlijk vooral de Common Linnets (de Engels naam voor de kneu, een vinkachtige die voorkomt op de Twentse hei). Ik kan nu eindelijk zeggen dat ik een Nederlandse inzending echt een mooi liedje vind.
Wat mij opvalt is dat velen vooraf niet heel enthousiast waren voor het liedje Calm after the storm. Maar nu ‘we’ door zijn naar de finale is iedereen enthousiast. Misschien hypocriet, maar zo zit de mens in elkaar. Mensen willen zich graag vereenzelvigen met succes en voegen zich bij de winnaars.
Ilse en Waylon waren heel stellig in hun keuze van het liedje. Dit moest het zijn. Een keuze die als je de documentaire hebt gezien over wat hieraan vooraf ging, heel sterk en heel natuurlijk overkomt. Ja inderdaad, het is geen liedje met een standaardformat van begin, opbouw en een songfestival achtig hoogtepunt. Nee het is anders, puur en heel intens.
Word een kneu
Wat heeft dit alles nu met mijn vakgebied, aandelen voor werknemers, te maken? Wij, bij SNPI, zien dat bij DGA’s, die echt geloven dat aandelen voor werknemers een goede manier van participatie is, het gevoelsmatig gewoon klopt om de waarde te delen. Participatie gaat dan echt in het DNA van een onderneming zitten, alleen omdat het past de onderneming maken. Participeren is natuurlijk en vanzelfsprekend en je ziet dat de plannen een positieve aanvulling zijn op de organisatie. Maar ook dan zijn er bij de start altijd mensen om een organisatie heen die niet geloven in het concept. Ook al is er afdoende bewijs vanuit de wetenschap. Opvallend is dat elke DGA raadgevers in zijn omgeving heeft die uitermate sceptisch zijn over het invoeren van aandelen en heel veel beren op de weg zien. Maar, als de DGA volhardt en het plan uiteindelijk toch succesvol blijkt te zijn, staat iedereen weer te juichen en wil iedereen meeliften met het succes van de DGA en de onderneming.
Eigenwijs
Een goed voorbeeld hiervan is Ricardo Semler. Hij wilde het anders en geloofde dat hij met het laag in de onderneming leggen van verantwoordelijkheden het bedrijf beter kon maken en na vallen en opstaan is het hem ook gelukt. Nu is iedereen enthousiast te zijn over zijn concept.
En denk ook eens aan die andere, toch een beetje eigenwijze oprichters van bedrijven die jaren later supergroot zijn geworden, maar nog steeds iets eigens uitstralen en dit allemaal weten te combineren met bedrijfsbreed aandeelhouderschap. Ford, Google, Procter& Gamble, Apple, Microsoft, Amazon en ga zo maar door. Bedrijven die bestaan omdat de oprichters ergens in geloofden en hebben doorgezet. Noem het eigenwijs. Al deze eigenwijzen zijn vroeg of laat ook begonnen met een aandelenplan voor hun medewerkers.
Dus als je ergens in gelooft, mag je af en toe best een beetje eigenwijs zijn. Een beetje eigenwijs kan helemaal geen kwaad. Kijk naar al die bedrijven en kijk naar de Common Linnets met Ilse en Waylon.
Meer weten over financiële werknemersparticipatie? Kom dan naar onze oriëntatieworkshop op donderdag 12 juni 2014.